آِیا مهم است پروتئین بدن چگونه تامین می شود؟

بزرگسالان به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز تقریباً به 0.8 یا 0.9 گرم پروتئین نیاز دارند، اما آیا فرقی می کند آن پروتئین از منابع حیوانانی دریافت شود و یا گیاهی! ؟ ظاهراً بله.
پروتئین یک بخش اساسی در رژیم غذایی است زیرا به ساخت، ترمیم و حفظ ساختارهای بدن کمک می کند. غذاهایی که از گیاهان و حیوانات به دست می آیند هر دو می توانند پروتئین  بدن ما را تأمین کنند، اما قطعا تفاوت هایی وجود دارد.
پروتئین در ماهیچه ها و اندام ها گرفته تا استخوان ها و  پوست و مو وجود دارد. بدن مانند سایر مواد درشت مغذی ها، پروتئین  را ذخیره نمی کند، بنابراین این پروتئین باید از رژیم غذایی تأمین شود.
بدن انسان برای عملکرد صحیح به تعادل 22 نوع آمینو اسید نیاز دارد و پروتئین ها از اسیدهای آمینه تشکیل شده اند، بدن نمی تواند 9 اسید از این اسیدها را که اسیدهای آمینه ضروری نامیده می شوند ، تولید کند در نتیجه منبع کامل پروتئین به نوعی غذا گفته می شود که حاوی هر 9 ماده غذایی باشد.

داشتن تعادل مناسب اسیدهای آمینه می تواند عضله سازی کرده و به بدن کمک کند تا از ورزش سریع بهبود یابد. درک تفاوت بین پروتئین های گیاهی و حیوانی برای هر کسی که می خواهد از سالم بودن رژیم غذایی خود اطمینان حاصل کند ، مهم است.
در این مقاله، ما به شما خواهیم گفت که از میان منابع حیوانی و گیاهی کدام نوع برای بدن بهتر است و بهترین منابع هر یک را لیست می کنیم.

پروتئین حیوانی در مقابل پروتئین گیاهی

پروتئین های گیاهی و حیوانی از نظر تعداد اسیدهای آمینه موجود در آنها متفاوت است. یکی از تفاوتهای اصلی بین پروتئین های گیاهی و حیوانی شامل محتوای اسید آمینه آنهاست.
آمینو اسیدها اجزای سازنده پروتئین هستند. وقتی بدن پروتئین های موجود در غذا را هضم می کند ، آنها را به اسیدهای آمینه تجزیه می کند.
بدن ممکن است در زمان های مختلف به اسیدهای آمینه مختلفی نیاز داشته باشد. بسیاری از مردم بر این باورند که رژیم غذایی باید شامل منابع کامل پروتئین باشد که حاوی همه نه اسید آمینه ضروری است.
برخی از محصولات حیوانی منابع کاملی از پروتئین هستند ، مانند:
•    گوشت قرمز: گوشت گوساله، گوشت گوسفندی
•    گوشت طیور: گوشت مرغ، گوشت بوقلمون و بلدرچین
•    ماهی
•    تخم مرغ
•    محصولات لبنی مانند پنیر ، شیر و آب پنیر
اما اکثر پروتئین های گیاهی ناقص هستند  به این معنی که حداقل یکی از اسیدهای آمینه ضروری را دارا نیستند. با این حال ، برخی از غذاهای گیاهی مانند کینوا و گندم سیاه، که در دسترس عموم قرار ندارند، منابع کامل پروتئین هستند.
برای گیاهخواران و گیاهخواران مهم است که منابع پروتئین خود را مخلوط کرده و اطمینان حاصل کنند که تمام اسیدهای آمینه ضروری را دریافت می کنند. به خاطر داشته باشید که ممکن است هضم و استفاده از بدن برای برخی از منابع پروتئین گیاهی بیشتر طول بکشد.

کدام یک برای سلامتی بهتر است؟

غذاهای غنی از پروتئین می توانند از نظر تغذیه ای دارای دامنه وسیعی باشند. منابع خاصی از پروتئین حیوانی می توانند حاوی مقادیر زیادی آهن هم و ویتامین B-12 باشند ، در حالی که برخی از غذاهای گیاهی فاقد این مواد مغذی هستند.
از طرف دیگر ، مواد مغذی مخصوص گیاهان ، به عنوان عناصر غذایی گیاهی ، و برخی از آنتی اکسیدان ها در منابع پروتئین حیوانی وجود ندارد.
محصولات حیوانی حاوی چربی اشباع و کلسترول بالاتر از منابع پروتئین گیاهی هستند. به همین دلایل ممکن است فردی مایل باشد از مصرف محصولات حیوانی خودداری کند.
بسیاری معتقدند کلسترول در رژیم غذایی با بیماری های قلبی عروقی مرتبط است. در حالی که شواهد اخیر نشان می دهد هیچ ارتباط قابل توجهی وجود ندارد.
فیبر عامل مهم دیگری است که فقط غذاهای گیاهی حاوی فیبر هستند که به تعادل سیستم هضم کمک می کند.
به طور کلی، بهترین راه برای تأمین نیازهای غذایی فرد، خوردن طیف گسترده ای از غذاها است.

کدام یک برای عضله سازی بهتر است؟

ورزشکاران و سایر افرادی که بدنبال افزایش توده عضلانی و کاهش مدت زمان بهبودی از ورزش هستند اغلب به پروتئین دریافتی خود بسیار توجه می کنند زیرا پروتئین به ترمیم و تجمع عضلات پس از یک تمرین دقیق کمک می کند.
بسیاری از افراد مصرف ترکیبی از پروتئین های گیاهی را پس از تمرین توصیه می کنند. این می تواند طیف وسیعی از اسیدهای آمینه را در بدن فراهم کند.
بهترین منابع پروتئین های گیاهی و حیوانی
دریافت ساده پروتئین در رژیم غذایی ممکن است مهمتر از تمرکز روی نوع پروتئین باشد.
مطالعات نشان می دهد که گنجاندن پروتئین در رژیم غذایی بیش از حد متوسط باعث بهبود علائم سلامت ماهیچه ها مانند توده بدون چربی و قدرت عضلات چهار سر ران می شود و مقدار پروتئین از اهمیت بیشتری برخوردار است.

با این حال ، برخی از منابع پروتئین ممکن است برای سلامت عمومی بهتر باشد. به عنوان مثال ، ماهی و گوشت های سفید حاوی چربی کمتری نسبت به گوشت های قرمز هستند.
اما همانطور که گفته شد به جای تمرکز روی یک نوع پروتئین ، بهتر است تمرکز روی خوردن طیف گسترده ای از غذاها باشد. این می تواند اطمینان حاصل کند که فرد تعادل سالم اسیدهای آمینه و سایر مواد مغذی حیاتی را به دست می آورد.